Dowództwo SPP zawsze zwracało silną uwagę na aspekty związane z pielegnowaniem tradycji. Posiadająca już w 1918 roku swoją odznakę absolwencką, szkoła rozpoczęła starania o przyznanie sztandaru. Efektem tych starań był rozkaz marszałka Józefa Piłsudskiego z 15 grudnia 1920 roku nadający szkole sztandar. Rozkaz nadania sztandaru opublikowano w Dzienniku Rozkazów MSWojsk. nr 22 z 7 czerwca 1921 roku, pozycja 435:
"W uznaniu zasług położonych przez Warszawską Szkołę Podchorążych Piechoty koło rozbudowy naszej Armji narodowej, oraz w uznaniu krwawych ofiar, poniesionych przez dzielnych wychowanków tej Szkoły, a celem pozostawienia następnym pokoleniom wychowanków widomego znaku, jak mają nadal trwać wiernie i Karnie pod sztandarem służby zbrojnej Ojczyźnie, nadaje jej chorągiew, wzoru przepisanego Ustawą dla chorągwi piechoty, z następującemi napisami: Na tabliczce, pod orłem Warszawskiej Szkoły Podchorążych Piechoty, napis: "Szkoła Podchorążych". W otokach wawrzynowych, na białych polach płótna chorągwi Szkoły Warszawskiej litery S. P., splecione jak na naramiennikach kadetów. Na środku chorągwi orzeł państwowy w otoku wawrzynowym, a na stronie lewej napis: "Honor i Ojczyzna" w takimże otoku wawrzynowym. Ogłoszenie i wykonanie niniejszego rozkazu poruczam Ministrowi Spraw Wojskowych."
Jak wskazuje tekst rozkazu nie bez znaczenia dla przyznania prawa do posiadania sztandaru był wysiłek jaki Szkoła poniosła w okresie walk o niepodległość. Ofiara 174 poległych, oraz zasługi 48 odznaczonych krzyżem Virtuti Militari, a także 266 odznaczonych Krzyżem Walecznych w wojnie polsko-bolszewickiej wychowanków stanowiły silną podstawę do ubiegania się o tak zaszczytne wyróżnienie.
Pomimo otrzymania prawa do posiadania chorągwi, Szkoła musiała czekać pół roku na jej otrzymanie. Należy się domyślać, że barierę stanowiły środki finansowe potrzebne na wykonanie sztandaru. Z pomocą przyszło sprawnie funkcjonujące Toważystwo Przyjaciół Szkoły Podchorążych pod przewodnictwem księcia Zdzisława Lubomirskiego. On to w imieniu Toważystwa przekazał Szkole sztandar. Faktyczne wręczenie nastąpiło 17 czerwca 1921 roku. Aktu wręczenia dokonał sam marszałek Józef Piłsudski. Nadanie odbyło się na placu Raszyńskim, gdzie marszałek w obecności dowództwa, oraz uczniów szkoły przytoczył słowa pierwszego z cytowanych rozkazów. Uroczystość ta stanowiła wyjątkowe zakończenie kursu dla 179 uczniów klasy 37 im. Hetmana Stanisława Żółkiewskiego, a także klasa 38 im. Księcia Józefa Poniatowskiego. W obchodach nadania sztandaru nie brała udziału klasa 40, która zakończyła swój kurs dwa dni wcześniej.
W kilka miesięcy później sztandar został umiejscowiony w centralnym punkcie nowo-wybudowanej sali honorowej. Poczet sztandarowy wchodził w skład kompanii historycznej. Umiejscowiony był z prawego brzegu kompanii, lecz przed werblistami i trębaczami. Uroczyste przekazanie sztandaru młodszemu rocznikowi następowało w dniu promocji. Trudno dziś jednoznacznie określić, jaki był skład liczbowy pocztu sztandarowego. Najprawdopodobniej składał się z 4 uczniów, na co wskazuje dostępny materiał ikonograficzny. Należy także podkreślić, że poczet nie zawsze występował w strojach historycznych; nawet w okresie funkcjonowania kompanii historycznej.
Wraz z wybuchem wojny sztandar ewakuowano na Węgry do obozu w Komárom. Tam został przez por. Czesława Grocholskiego przekazany attaché wojskowemu ambasady polskiej w Budapeszcie. Wraz z poselstwem przez Francję dostał się do Wielkiej Brytanii, gdzie znajduje się do dziś. Złożony został w Muzeum im. Gen. Sikorskiego w Londynie, gdzie znajduje się do dziś.
