Wojskowa Szkoła Budownictwa i Inżynierii w 1745 roku

Szkoła została utworzona w 1745 roku, w Białymstoku przez jednego z najbogatszych i najbardziej wpływowych ludzi tamtych czasów, Jana Kazimierza Branickiego. Była to pierwsza polska uczelnia wojskowa. Hetman potrzebował nie tylko kadry oficerskiej bezpośrednio z nim związanej, ale również zarządców dla jego licznych posiadłości. Dlatego też, szkoła nie miała charakteru ściśle wojskowego. Po jej ukończeniu otrzymywano stopień oficerski porucznika i wpisywano absolwenta na listę kadetów pułku dragonów, mimo to istniała możliwość zrezygnowania ze służby wojskowej. Wszyscy uczniowie szkoły, nie zależnie od planów, cywilnych czy wojskowych, musieli uczęszczać na zajęcia w mundurze określonym przepisami. Co roku na trzyletnią naukę przyjmowano 15 osób. Do szkoły przyjmowano niezależnie od miejsca zamieszkania, mimo że szkoła nie zapewniała wychowankom zamieszkania i musieli się o nie starać na własną rękę. Dlatego też większość uczniów pochodziła z kręgu szlachty podlaskiej, "oficielów" dworu Hetmana, oraz wyższych urzędników i wojskowych. Osoby ubiegające się o przyjęcie do szkoły musiały wykazać się znajomością języka polskiego ( obowiązującego w szkole ), języków obcych, matematyki z geometrią, oraz geografii. Zajęcia rozpoczynały się o godzinie dziewiątej rano i trwały do godziny czternastej. W godzinach wolnych od nauki uczniowie mogli wybrać się do teatru hetmańskiego, do którego mieli nieograniczony dostęp. Szkoła podlegała J.K. Branickiemu nie tylko jako właścicielowi, ale również jako zwierzchnikowi sił zbrojnych. Faktyczne dowództwo nad szkoła pełnił pułkownik Henryk Klemm. Profesorowie w szkole stanowili środowisko bardzo różnorodne. Byli wśród nich wojskowi jak i cywile, obcokrajowcy jak i Polacy. Wykładowcą taktyki był generał Trzeciak, architektury kapitan Jan Senkowski, jazdy konnej kapitan Plejnar, musztry kapitan Malitz, szermierki Czech Wakulski. Oprócz wymienionych wyżej przedmiotów uczono także: budownictwa, matematyki, historii, rysunku, oraz języków obcych. W szkole stawiano na praktyczną naukę. Uczniowie często odbywali praktyki na placach budowy. Ponadto każdej wiosny odbywały się coroczne wojskowe ćwiczenia w terenie, prowadzone przez kapitana Melitza.