Centrum Wyszkolenia Oficerów Lotnictwa

Centrum Wyszkolenia Oficerów Lotnictwa

Powstało w 1927 roku w Dęblinie. Pierwszym dowódcą został płk. Florer. W ramach CWOL funkcjonowały następujące organizmy szkolne:

Szkoła Podchorążych Lotnictwa – Przejęła zadania Oficerskiej Szkoły Lotniczej. ( jedno ze źródeł podaje, że OSL została przeniesiona z Grudziądza do Dęblina. Wydaje się to jednak mało prawdopodobne biorąc pod uwagę fakt utworzenia w Grudziądzu Centrum Wyszkolenia Podoficerów Lotnictwa ) W szkole byli nauczani kandydaci na oficerów lotnictwa, którzy ukończyli Kurs aplikacyjny absolwentów lotniczych, a następnie odbyli dwuletnią praktykę w pułku lotniczym. Po ukończeniu praktyki mieli prawo ubiegać się o przydział do LSSiB na kurs pilotażu. Po ukończeniu kursu, stawali by się pilotami. Osoby niezdolne fizycznie do pełnienia służby jako piloci, bądź te które nie podołały egzaminom kursu w LSSiB pozostawały obserwatorami lotniczymi. System ten przetrwał do 1933. Wtedy to tę funkcję SPL przejął Kurs Aplikacyjny Absolwentów Lotniczych.

Szkoła Podchorążych Rezerwy Lotnictwa – zalążkiem dla tej szkoły była Szkoła Podchorążych Lotnictwa przy „Baonie Służby Lotnictwa” działająca między 1925 a 1927 rokiem. Szkoliła rezerwistów na potrzeby wojsk lotniczych. To zadanie przejęła teraz SPRL. Do szkoły byli przyjmowani głównie absolwenci różnego rodzaju kursów Przysposobienia Wojskowego Lotników. Nauczano ich w trybie rocznym.

Kurs Pilotażu Podstawowego – był to dwuletni kurs dla podporuczników lotnictwa, oraz absolwentów szkół podchorążych innych broni, którzy zgłosili się do służby w lotnictwie. Obejmował podstawowe zagadnienia teoretyczne i praktyczne z zakresu lotnictwa wojskowego. Po jego ukończeniu absolwenci byli wysyłani na praktykę do pułków lotniczych jako obserwatorzy.

Kurs Aplikacyjny Absolwentów Lotniczych – Działający od 1933 roku kurs dla podporuczników innych rodzajów broni, którzy dobrowolnie zdecydowali się służyć w lotnictwie. Kurs trwał dwa lata. Tak samo jak w przypadku poprzedniego kursu, absolwent otrzymywał przydział do pułku lotniczego. Po dwóch latach praktyki miał prawo powrotu na naukę do LSSiB w celu zdobycia umiejętności pilota. Jeśli jednak okazał się niezdolnym do tego fizycznie, bądź nie podołał egzaminom kursu wyższego, lub niższego pilotażu; pozostawał obserwatorem.

Kurs dowódców eskadr i oficerów taktycznych – był to kurs na oficerów lotnictwa przeznaczony dla absolwentów Centrum Wyszkolenia Oficerów Piechoty w Rembertowie. Aby dostać się na ten kurs, trzeba było uzyskać odpowiednie skierowanie po ukończeniu CWOP. Wiązało się to bezpośrednio z predyspozycjami oficera.

W 1937 roku w związku z planami rozwoju polskiego lotnictwa wojskowego doszło do przekształcenia CWOL w CWL nr 1. W związku ze zmianą doszło do reorganizacji szkoły. W ten oto sposób w 1939 roku struktura szkoły przedstawiała się następująco:

Szkoła Podchorążych Lotnictwa – prowadziła trzyletnie szkolenie dla pilotów i obserwatorów.

Szkoła Podchorążych Rezerwy Lotnictwa – jej funkcje pozostały nie zmienione. Jedynie szkolenie praktyczne przeniesiono do Sadkowa. Wyszkolenie teoretyczne nadal było prowadzone tylko i wyłącznie w Dęblinie.

Wyższa Szkoła Pilotażu Myśliwskiego – Utworzona w 1939 z Kursu pilotażu myśliwskiego LSSiB. Funkcje pozostały takie same jak w przypadku kurs na bazie którego powstała.

Kurs obserwatorów lotniczych – Kurs aplikacyjny absolwentów lotniczych o zmienionej nazwie.

Kurs obserwatorów lotniczych – skierowany do oficerów broni głównych przydzielonych do służby w wojskach lotniczych.

Przed przystąpieniem do nauki w CWL, uczniowie byli zobowiązani do pozytywnego zdania trzymiesięcznego kursu unifikacyjnego w Szkole Podchorążych Piechoty.